Laatst werd ik aangesproken op mij stukjes (hommages) over bepaalde personen binnen KVA. Ik zou niet schrijven over de juiste personen en meer mensen vergeten dan dat ik over mensen zou schrijven. Dit is inderdaad het geval, maar daarom is er ook een oproep gedaan aan de leden om ook een stukje in te leveren over iemand die op één of andere wijze een bijdrage levert binnen onze club. Mijn insteek is dat ik beter over een aantal mensen kan schrijven dan dat helemaal niemand een bedankje krijgt. Hierbij kijk ik ook niet of er mensen zijn die meer of minder binnen de club betekenen, maar gewoon mensen die mij op één of andere wijze aanspreken om over te schrijven.  

Mocht je dus vinden dat er mensen benoemd moeten worden, lever dan een bijdrage hierin. Klagen hierover is natuurlijk makkelijk, maar beter is het om juist de uitdaging aan te gaan.  

Dit keer wil ik het hebben over Theo Bleekman.  

Theo is jaren als jeugdtrainer binnen KVA actief geweest. Hierbij was het nooit een eerste, maar vaak een tweede of een derde team. Dit betekent al snel dat je niet zo opvalt als trainer. Het halen van een NK behoort bv. niet tot de mogelijkheden en er zijn doorgaans minder supporters.  

Maar als je als club wilt groeien is een sterke en brede basis een vereiste en zijn alle trainers even belangrijk, of het nu gaat om een trainer van een eerste of van een lager achttal. Daarom vond ik het mooi dat Theo vorig jaar kans maakte om trainer van het jaar te worden. Ik twijfelde toen of ik over Theo zou schrijven of dat ik over het jeugdige trio Martin/Bas/Bert zou schrijven, waarbij ik uiteindelijk besloot de inzet van de jeugd te belonen (of misschien juist te straffen) met een stukje literaire proza. Maar het stukje over Theo bleef wel in mijn gedachten hangen.  

Maar laat ik u mee terug nemen naar de tijd dat ik voor het eerst bij KVA kwam en aan een aantal mensen werd voorgesteld. Theo stond erbij en hij stelde zich ook aan me voor. Hij moest snel weg, want hij moest op bezoek.  

Hij gaf me een hand en ik stelde me ook voor: "K-k-k-k-k-k-k-k-k-k-k-kasper".  

Zo.......dat was er uit...en Theo was te laat voor zijn afspraak.  

Dit lijkt volstrekt onzinnige informatie (zoals wel vaker in mijn verslagen), maar de reactie van Theo zei mij genoeg.  

In zulke situaties heb ik al vele reacties meegemaakt: gegeneerd wegkijken, (uit)lachen, rood worden of proberen om mijn naam te raden. De laatste is overigens wel heel irritant, het is immers geen quiz. Maar Theo bleef me geduldig en vriendelijk aankijken en wachtte rustig af.  

Dat was mijn eerste ervaring met Theo en het gaf meteen een duidelijke indruk: een rustige, sympathieke man.  

In de loop der jaren sprak ik wel vaker met Theo en zag hem ook bezig als trainer, waarbij zijn manier van coachen mij bijzonder aansprak. Theo probeert te motiveren en te stimuleren, blijft geduldig en probeert de kinderen veel spelvreugde mee te geven en door middel van een positieve coaching de kinderen stap voor stap beter te maken.  

Maar Theo zal niet zo snel de prijs voor de beste coach binnenslepen. Theo spreekt niet over kampioenschappen of het stellen van bepaalde doelen.  

Daarbij: Theo is een beetje een grijze muis.  

Wat??? Maar dat klinkt toch niet aardig in een hommage. Zo beschouw ik dat zelf helemaal niet. Theo is een bescheiden man, die zichzelf nooit op de voorgrond zal plaatsen. Theo cijfert zichzelf eerder weg omdat hij vindt dat het niet om hem gaat. Dat zit gewoonweg niet in hem en daar is helemaal niks mee. Maar daarom is Theo een misschien niet zo heel bekend onopvallend persoon, die iedereen wel waarschijnlijk gewoon zal herkennen. In dit geval is een grijze muis dus geen negatieve benadering, maar wil ik hiermee aangeven dat Theo zichzelf wegcijfert voor het uiteindelijke doel.  

Een paar maanden geleden werd ik benaderd om de recreanten op te vullen. Korfballen kan ik niet, maar een korfbalvak opvullen, dat moest me toch wel lukken was mijn insteek. Zo belandde ik dus bij Theo in het team. En toen bleek mij weer zijn inzicht in de sport. Hij stelde mij eerst gerust, deelde vervolgens de vakken in en zette mij in het andere vak.  

Tussen de wedstrijden door vroeg ik Theo waarom hij dit jaar geen jeugdteam meer trainde. Waar ik verwacht had dat hij zou zeggen er even geen zin meer in te hebben was zijn antwoord van geheel andere aard: Ik heb dezelfde kinderen nou een heel aantal jaar getraind. Dan wordt het steeds moeilijker om nieuwe oefeningen te bedenken en ze te blijven motiveren. Het is voor die kinderen beter om een trainer te krijgen met een frisse blik en aanpak om ze te prikkelen.  

Het ging nergens om Theo zelf, het ging alleen maar om de kinderen.  

En dat is mijn reden om eens aandacht te besteden aan Theo: een aimabele man die het zo verdient eens een stukje waardering te krijgen en op deze wijze te horen dat hij ons echt wel opvalt, als mens en als trainer.