Het speelt al een tijdje door mijn hoofd. Zal ik eens een stukje schrijven over Frank Degenaars? Geen reden, maar gewoon omdat het in me opkomt en het goed voelt. 

Er zit natuurlijk een keerzijde aan. Er zijn heel veel aardige mensen bij KVA, die ook heel veel voor de club doen en nu pik ik er maar eentje uit. Daarmee doe ik misschien veel mensen te kort, maar beter over één persoon schrijven dan helemaal niet schrijven is mijn motto in deze. En ik vertrouw er op dat de meesten het ook prima vinden dat ik over Frank schrijf en het hopelijk ook herkennen.  

Wat ik wil doen is u een aantal gebeurtenissen voorleggen die voor mij Frank karakteriseren.  

Het eerste beeld wat bij mij opkomt speelt zich af bij KVA. Het weer is mooi, de wedstrijden zijn gespeeld en Frank staat met een aantal mensen van het weer en vooral van zijn KVA-omgeving te genieten, uiteraard geflankeerd door een biertje. Frank is een clubmens ten voeten uit.  

Als iemand mij zou vragen Frank in één woord te omschrijven is het gevoelsmens.  

En dat maakt Frank niet alleen een heel prettig persoon, het maakt hem ook zo enorm belangrijk en waardevol voor de club. Zijn gevoel, tezamen met zijn bereidwilligheid ten opzichte van KVA kent geen grenzen en hopelijk maakt mijn verhaal dit duidelijk.  

In het begin sprak ik niet zo vaak met Frank. Ik kende nog niet veel mensen en kwam vooral kijken naar de wedstrijden van mijn dochter. Langzamerhand breidde mijn kennissenkring binnen KVA zich uit en kwam de persoon Frank ook langzamerhand bij mij binnen.  

Één van de eerste herinneringen was toen ons eerste in de zaal naar de Overgangsklasse promoveerde. We trokken massaal naar het clubhuis om het te vieren. Ik deed de muziek en Frank stond achter de bar, maar kwam regelmatig informeren of hij nog wat voor me kon betekenen. De drank vloeide rijkelijk en de sfeer werd steeds uitbundiger en voor een goed gesprek was de kantine inmiddels geen goede plek meer. Zowel Frank als Joke stonden vol trots achter de bar alles gade te slaan. Ze deden er niet aan mee, want het was het feest van de selectie. Frank vertelde de volgende dag vrij te hebben genomen, omdat het ongetwijfeld laat zou worden en hij tot het einde toe zou blijven, maakte niet uit wat de sluitingstijd zou worden. Frank genoot zichtbaar in stilte, maar zoals wel vaker bescheiden op de achtergrond blijvend.  

Het volgende jaar was niet anders, aangezien ons vlaggenschip wederom promoveerde, en Frank hielp waar hij ook maar mee kon helpen. Altijd zonder te vragen, maar gewoon aanpakken.  

Gedurende de jaren heb ik wel vaker de muziek verzorgd en bijna altijd was Frank dan ook aanwezig. Vorig seizoen werd een feest nogal laat en kon ik mijn spullen gewoon laten staan en de volgende dag komen ophalen. Wie denkt u wie daar ook weer aanwezig was? U weet het niet? Dat is echt dom, Frank natuurlijk. Het opruimen nam redelijk wat tijd in beslag en Frank moest nodig weg. Ik was een haspel aan het inrollen. Dat lijkt heel simpel, maar het was een vreselijk tijdrovend pokkewerk. Dat gaf ik aan bij Frank, want ik wou hem niet met mijn vervelende werkje belasten. Maar Frank lachte het weg. Ga maar lekker naar huis, ik doe het morgen wel even, komt wel goed.  

Nergens speelt hier eigenbelang, er speelt hier alleen clubbelang en gewoon een enorme sociale mentaliteit.  

Ook heb ik Frank 2 keer meegemaakt op een NK van de C1. En daarbij is Frank niet onopvallend aanwezig. De stand maakt niet uit, Frank blijft KVA aanmoedigen en onze C1 toejuichen en toezingen. Regelmatig is Frank hierbij de aanjager.  

Eind vorig seizoen was er weer een belangrijke wedstrijd voor ons eerste team. Er moest in de laatste uitwedstrijd worden gewonnen voor handhaving in de Hoofdklasse. Met een bus vol (trommels en toeters) gingen we er vol goede moed heen . Zoals u weet bleef het wonder uit en verloor KVA deze wedstrijd.  

Pal voor tijd zette Frank toch nog een keer aan. Hij ging staan en liet zijn liefde voor KVA spreken door onze trots luidkeels aan te moedigen. Het leek mij dat Frank zich er bij neer had gelegd. Maar toen het laatste fluitsignaal had geklonken brak Frank. Zijn hoofd liet hij omlaag hangen en kon hij zijn tranen niet bedwingen. Voor mij is er geen duidelijker gebeurtenis, waar zijn betrokkenheid uit blijkt.  

Voor mij persoonlijk was het onderstaande gesprek kenmerkend voor de mens Frank Degenaars.  

Ik raakte met Frank aan de praat over mijn ouders. Vroeger kwamen ze altijd kijken, tegenwoordig helaas niet meer.  

Ik vertelde over de Alzheimer van mijn vader, de dementie van mijn moeder en de problemen, die dit met zich meebracht (voor alle partijen). Ik vertelde dat mijn vader vaak aangaf niet meer verder te willen en dat dit misschien wel de beste oplossing zou zijn.  

Frank luisterde rustig naar me en herkende ook wel bepaalde gevoelens van mijn kant.  

Toen begon Frank te vertellen over het plotselinge wegvallen van zijn vader. Naarmate Frank vertelde kwamen alle emoties weer zichtbaar terug. De ogen werden rood omrand en vochtig en moest er soms even rustig worden ademgehaald. Maar ondanks de weer terugkomende pijn en het verdriet stopte Frank niet. Hij had namelijk een verhaal te vertellen. Nergens was er enige vorm van schaamte te bekennen voor zijn tranen, Godzijdank niet.  

Na het verhaal van Frank kwamen bij ons beiden wel wat emoties los. Even was er geen tijd en plaats voor woorden, maar keken we beiden voor ons uit, naar een niet bestaand punt aan de horizon.  

Langzamerhand kwamen we weer terug op aarde en vervolgden ons gesprek weer, maar wel over een ander onderwerp. Er was gezegd wat er gezegd moest worden.  

Voor mij is dit Frank in optima forma, eerlijk, oprecht en altijd zichzelf blijvend. Frank is goed in luisteren, maar het is ook prettig om naar hem te luisteren. Zoals ik al zei, een gevoelsmens.  

Het laatste moment speelde zich een paar jaar geleden af bij het Priktoernooi, toen Frank werd gehuldigd voor zijn werkzaamheden, ik geloof als scheidsrechter (zal vast niet voor zijn spel zijn geweest). Frank wou net even weggaan, maar werd tegengehouden door Joke. Op het moment suprême was Frank volledig zichzelf, trots en blij met de waardering en dit ook duidelijk tonend.  

Daarom heb ik ook onderstaande foto toegevoegd, omdat het zo mooi Frank weergeeft: emotie in alle eerlijkheid.  

Ik vind dat Frank terecht in het zonnetje is gezet voor zijn werkzaamheden voor Noordwest. Ik vind het alleen zonde dat een bepaalde kant van Frank niet is belicht, vandaar mijn kleine ode aan Frank.  

Voor mij staat Frank voor de verpersoonlijking van KVA, de goede sfeer, het gevoel welkom te zijn en de betrokkenheid.  

Ik hoop dat veel mensen zich herkennen in mijn verhaal over Frank en zeker Frank zelf.  

En anders hebben alle andere mensen het fout. U zult nog vaker van mij horen. Het wordt tijd dat er iemand eens een stukje schrijft over onze webbeheerder Jorrit de Haas. Hij heeft al zo vaak stukjes van mij geplaatst. Laat mijn poëtische rommel dan ook maar eens over hemzelf gaan.