Er is echt geen moer aan om een verslag te schrijven over een verloren topper. Maar ik schreef toen we van ZKC '31 wonnen, dus ook nu vind ik dat ik dat hoor te doen, al zou het alleen maar zijn om de supporters te bedanken voor hun massale opkomst.   Het was een wedstrijd waar al een tijdlang naar uit was gekeken. Het belang van de wedstrijd was enorm.   Eenmaal in de hal aangekomen was de spanning op de gezichten duidelijk af te lezen. Het blijft altijd maar de vraag hoe daarmee wordt omgegaan.   De hal stroomde langzaamaan helemaal vol en het was mooi om te zien hoe er weer massaal gehoor werd gegeven aan de diverse oproepen.   De eerste kans was voor KVA, maar toen de eerste drie schoten van ZKC binnenvlogen was duidelijk dat hun schotpercentage flink omhoog was gegaan. Ook minder goed (voor KVA) was de comeback van Benjamin bij ZKC. Dat hij wordt gehinderd door een onwillige knie viel niet bepaald uit zijn beweeglijkheid en snelle wegdraaien op te maken. Maar ik zou ZKC tekort doen, als ik zou zeggen dat het team van hem afhankelijk was. Zowel de dames als de heren kunnen mee scoren bij onze opponent. Op dit punt valt een grote vergelijking te maken met onze A1.   Maar deze wedstrijd lukte dat dus niet echt. Teveel kansen werden gemist. Het tempo was niet hoog genoeg en verdedigend gaf ZKC ook niks weg. Toch kon KVA nog een paar keer in de buurt komen, maar het gat werd niet gedicht. Na een 4-8 achterstand leek het moeilijk te worden, maar na de 7-8 gloorde er weer hoop. Maar de kansen op het einde van de eerste helft werden gemist en ZKC zette voor rust de 7-9 op het bord. Maar er werd wel strakker verdedigd en de kansen leken nog duidelijk aanwezig voor KVA, als ze er in de tweede helft een goed vervolg aan konden geven.   Na de eerste wedstrijd op het veld roemde ik Benjamin al om zijn sportiviteit. Dit is nu voor mij opnieuw het geval. Met nog minder dan een minuut te gaan valt Dani en Benjamin staat vrij met de bal in zijn hand en wacht keurig af tot Dani weer staat. Dit komt hem ook op een terecht applaus te staan.   We hopen dus op een goed vervolg van KVA in de tweede helft, maar we komen bedrogen uit. De eerste 3 aanvallen leveren evenveel treffers op en de stand is 7-13. Hierna probeert KVA het nog wel, maar is de overtuiging er niet meer. KVA kan nog tot 10-13 terugkomen, maar wat later staat de teller op 10-16. De 16e treffer valt op omdat Lieke struikelt, waardoor haar dame volledig vrij komt. Ze wacht keurig tot Lieke staat, maar net als de supporters willen klappen schiet ze de bal alsnog binnen.   Maar laat duidelijk zijn dat dit allerminst een sneer is naar onze Zaanse opponent. Op de overwinning valt helemaal niks af te dingen.   Uiteindelijk wordt de eindstand op 14-18 bepaald.   De overwinning van ZKC was dus verdiend. Zij kwamen hier voor de 2 punten en lieten dat ook vanaf de eerste minuut zien. Bij KVA werd niet met dezelfde scherpte en overtuiging aan de wedstrijd begonnen. Dit maakt ZKC voor mij niet meteen de betere ploeg, maar in de onderlinge duels wordt het eindresultaat bepaald op inzet, scorend vermogen en overtuiging en hierin hebben we onze meerdere moeten erkennen in ZKC.   Dit lijkt misschien op een sneer richting onze A1, maar zo is het zeker niet bedoeld. Dit is pas de eerste competitiewedstrijd van dit seizoen die niet in winst is omgezet. De teleurgestelde koppies na afloop van de wedstrijd zeggen mij genoeg. Nog steeds kunnen we trots zijn op de prestaties van de A1. Daar brengt de eerste verloren competitiewedstrijd van het seizoen geen verandering in.   Er komt nog een tweede wedstrijd, waarin we uit een ander vaatje moeten tappen om te winnen, maar dat dit kan, hebben we op het veld al laten zien.   Hopelijk kunnen we dan weer rekenen op uw massale steun.   Na afloop valt het volgende mij op: Ik kom Linda met een bedroefd gezicht in de kantine tegen. "Als ik die 2 kansen op het einde van de eerste helft er nou ingeschoten had, was het misschien een heel andere wedstrijd geworden." Daar word ik toch wel een beetje blij van. Geen onvertogen woord over haar teamgenoten, alleen maar een blik in de spiegel om de confrontatie met zichzelf aan te gaan. Daar is moed voor nodig, zeker zo kort na de wedstrijd. En nee, lieve Linda....de wedstrijd hebben we niet vanwege deze 2 kansen verloren. We hebben als team verloren.   En daarom gaan onze felicitaties uit naar onze sympathieke Zaanse concurrent.   Op 12 maart treffen we elkaar weer om 19.50 uur. De messen zullen van beide kanten dan weer geslepen worden.